E.T.A. Hoffmann- 200 lat później

E.T.A. Hoffmann – znany i nieznany. Z jednej strony, wiemy, że jest autorem „Dziadka do orzechów”, aczkolwiek wielu z nas lepiej zna libretto baletu Czajkowskiego niż zawiłą szkatułkową opowieść niemieckiego pisarza. Z drugiej strony, odmienność polskiego romantyzmu, brak zrozumienia dla kategorii fantastyczności, odrzucenie irracjonalności sprawiło, że Hoffmanna, który zmarł w 1822 roku, zaczęto czytać i tłumaczyć dopiero w okresie Młodej Polski. E.T.A. Hoffmann, który w Europie Zachodniej znajdował całe rzesze naśladowców, w Polsce zaistniał stosunkowo późno i z tego powodu nie mógł odegrać tak istotnej roli jak w literaturze innych języków, gdzie często stawał się bezpośrednią inspiracją dla twórczości wybitnych pisarzy pokroju Edgara Allana Poe czy Andersena.

Czy udało się nam zamknąć ową lukę recepcyjną i za sprawą przekładów nadrobić literackie zaległości? Czy w 2021 roku jego twórczość ma już tylko wartość historyczną? A może jednak jego utwory – i te dla dorosłych, i te dla dzieci – mogą nadal być czytane współcześnie? I jaki jest w tym udział nowych wydań E.T.A. Hoffmanna? Czy nowe przekłady i nowe interpretacje graficzne przybliżają nam tego autora i pozwalają nam go odkryć na nowo? W jaki sposób możemy czytać E.T.A. Hoffmanna dwieście lat po jego śmierci?

Właśnie o tym będziemy rozmawiać z tłumaczką i ilustratorką najnowszych edycji utworów E.T.A. Hoffmanna, które ukazały się nakładem wydawnictwa Media Rodzina w latach 2013-2015. Eliza Pieciul-Karmińska przetłumaczyła, a Aleksandra Kucharska-Cybuch zilustrowała dwa klasyki literatury dziecięcej, czyli „Dziadka do Orzechów i Króla Myszy” oraz „Tajemnicze dziecko”, oraz trzy utwory literatury dla dorosłych: „Złoty garnek”, „Piaskuna” i „Don Giovanniego”.